Ewolucja psów
Naukowcy z Centrum Paleogenetyki w Sztokholmie badają świetnie zachowane w syberyjskim lodzie zwłoki dwumiesięcznego szczeniaka sprzed 18 tys. lat, znalezione na północny wschód od Jakucka. Dotychczasowa analiza materiału DNA nie rozstrzygnęła, czy jest to szczenię gatunku wilka z późnej epoki lodowcowej, szczenię współczesnego wilka czy współczesnego, udomowionego psa. Dogor – tak został nazwany – może być także wspólnym przodkiem psów i wilków.
Naukowcy zbadali szczątki setek psów arktycznych sprzed tysiąca lat, a także DNA ponad 900 psów i wilków, które żyły w Arktyce w ciągu ostatnich 4,5 tys. lat. Według badaczy przodkowie Inuitów w Ameryce Płn. zabrali ze sobą psy z Alaski i Syberii, co pomogło im dotrzeć do Arktyki. Używali własnych psów do podróżowania zaprzęgami oraz podczas polowań i nie chcieli korzystać z lokalnej populacji tych zwierząt, która z czasem prawie całkowicie zanikła. Obecne psy pracujące, zamieszkujące Grenlandię (pies grenlandzki), pochodzą głównie od osobników zabranych do Arktyki przez Inuitów.
Część naukowców uważa, że sukces ewolucyjny psów polega m.in. na wyjątkowej zdolności do okazywania i odbierania uczucia miłości od innych gatunków. Psy mają „nienormalną gotowość do tworzenia silnych więzi emocjonalnych z prawie wszystkim, co stanie im na drodze”, twierdzi dr Clive Wynne z Uniwersytetu Stanu Arizona. W momencie, gdy słyszą głos właściciela, uaktywnia się w ich mózgu ten sam obszar, co w mózgu człowieka, gdy kogoś lub coś lubimy. Badacze zidentyfikowali u psów geny, które u ludzi związane są z zespołem Williamsa-Beurena, rzadkim zaburzeniem genetycznym. Jednym z wielu jego objawów jest bezkrytyczna życzliwość.
