Najniebezpieczniejsze miejsce w historii Ziemi

Terytorium obecnej Sahary, a dokładnie jej północno-zachodnia część, było przed 100 mln lat najniebezpieczniejszym miejscem na Ziemi w jej historii. Tak uważają naukowcy, którzy dokonali analizy skamielin dinozaurów, pterozaurów, krokodyli, żółwi, ryb, bezkręgowców i roślin znalezionych w starożytnych formacjach skalnych znanych jako grupa Kem Kem, położonych wzdłuż granicy Maroka z Algierią. Mieszkały tam m.in. karcharodontozaury i deltadromy, czyli jedne z największych drapieżnych dinozaurów, a w rzekach pływał onchopristis – olbrzymi rekin słodkowodny. Na żadnym innym obszarze nie wystąpiło w historii Ziemi tak duże nagromadzenie wielkich drapieżników w tym samym czasie.

Paleontolodzy z University of Detroit Mercy uważają, że długi i potężnie zbudowany ogon spinozaura – jednego z największych drapieżników wśród dinozaurów – pozwalał mu pływać przed 90 mln lat w rzekach na terenach współczesnej Afryki. Naukowcy opisują spinozaura jako skrzyżowanie jaszczura z węgorzem w rozmiarze tyranozaura, a skuteczność działania jego ogona w wodzie porównują do efektywności poruszania się krokodyla. Jednak część naukowców nie podziela tych spostrzeżeń i uważa, że nie ma wystarczających dowodów, aby formułować tak daleko idące wnioski, a ciało dinozaura było zbyt ciężkie, by ogon mógł nim efektywnie poruszać pod wodą.

Na terenie obecnego Madagaskaru odkryto prawie kompletny szkielet nieznanego wcześniej ssaka, przypominającego wyglądem współczesnego borsuka, który żył tam przed 66 mln lat. Jest to najbardziej kompletna i najlepiej zachowana skamielina ssaka znaleziona na obszarze dawnej Gondwany – południowego superkontynentu, który obejmował współczesną Amerykę Płd., Afrykę, Indie, Australię i Antarktydę. Odkrycie to rzuca nowe światło na ewolucję grupy zwierząt zwanej Gondwanatheria i podważa wcześniejsze założenia, że ​​ssaki były na ogół bardzo małe (mniej więcej wielkości myszy) na tym etapie ewolucji.