Ochrona zwierząt zagrożonych wyginięciem
Populacja nosorożca czarnego w Afryce rośnie m.in. dzięki lepszej ochronie prawnej gatunku, przenoszeniu zwierząt w nowe lokalizacje i zapewnieniu odpowiednich warunków rozrodu. Nosorożec czarny był zagrożony wyginięciem w wyniku działalności kłusowników, jednak liczba tych zwierząt zwiększyła się z 4845 w 2012 r. do 5630 w 2018 r. W Afryce żyje więcej białych nosorożców niż czarnych, ale Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje je jako bliskie zagrożenia wyginięciem. Białe nosorożce mają większe rogi niż nosorożce czarne, dlatego są bardziej atrakcyjne dla kłusowników. Łatwiej je znaleźć, ponieważ wybierają bardziej otwarte siedliska. W 2015 r. kłusownicy zabijali codziennie średnio 3,7 nosorożca. Od tego czasu można obserwować tendencję spadkową – w 2018 r. zabito co najmniej 892 nosorożce (w porównaniu do co najmniej 1349 w 2015 r.).
Populacja wilka meksykańskiego, najmniejszego i najbardziej zagrożonego wyginięciem podgatunku wilka szarego w Stanach Zjednoczonych, który w wyniku polowań prawie wyginął w XX w., wzrosła w 2019 r. o 24% do co najmniej 163 zwierząt żyjących na wolności. W stanach Arizona i Nowy Meksyk żyją obecnie co najmniej 42 watahy złożone z dwóch lub więcej osobników i 10 samotnych wilków. W co najmniej 21 z 28 watah, monitorowanych od wiosny 2019 r., były młode wilki. O 33% zmalał wskaźnik śmiertelności tych zwierząt – w 2019 r. padło 14 sztuk, w porównaniu do 21 zgonów w 2018 r. Od 2014 r. szczenięta urodzone w niewoli są wprowadzane do wilczych nor na wolności w celu zwiększenia różnorodności genetycznej dzikiej populacji. To tzw. cross-fostering. W 2019 r. do pięciu nor trafiło w ten sposób 12 szczeniąt.
